Dzisiaj byłoby szokiem spotkać gracza, który nie słyszał o „Pac-Manie”. Gra, podobnie jak nasz głodny bohater, stali się ikonami gier zręcznościowych i popkultury lat 80., zmieniając gry wideo z mody na fenomen. „Pac-Man” zapoczątkował swój własny rynek poza grami wideo z zabawkami, ubraniami, książkami, kreskówkami, a nawet produktami spożywczymi, a wszystko zaczęło się od małego pomysłu na grę o jedzeniu.
Podstawowe fakty
- Tytuł: „Pac-Man” aka Puck-Man
- Data wydania: Japonia 1980, Ameryka Północna 1981
- Platforma: automat do gier wideo na monety
- Programista: Namco
- Producent: Namco (Japonia), Midway (Ameryka Północna)
- Projektant: Tōru Iwatani
Historia Pac-Mana
Namco, główny twórca mechanicznych gier arkadowych, był firmą o ugruntowanej pozycji w Japonii od momentu jej powstania w 1955 roku, a pod koniec lat 70. była już głównym graczem na rynku automatów wideo dzięki ich pierwsza gra, Gee Bee (wyszukane podejście do Breakout) i pierwsza kosmiczna strzelanka Galaxian (inspirowana „Space Invaders”).
Jeden z głównych projektantów Namco, Tōru Iwatani, który wcześniej zaprojektował Gee Bee i jej kolejne sequele, starał się stworzyć grę, która zadowoli zarówno męską, jak i żeńską publiczność.
Istnieje kilka teorii na temat tego, jak Tōru wymyślił Pac-Mana, najpopularniejszą jest to, że Tōru zobaczył brak kawałka pizzy i natychmiast stał się inspiracją. Niezależnie od tego, w jaki sposób wpadł na pomysł, jedyną rzeczą, która została na pewno potwierdzona, jest to, że chciał stworzyć grę, w której główną akcją było jedzenie.
W czasach, w których większość gier była albo rip-offami Ponga, albo kosmicznymi strzelankami, w których celem było zabijanie, pomysł gry w jedzenie bez przemocy był dla większości niezrozumiały, ale Tōru wraz ze swoim zespołem byli w stanie zaprojektuj i zbuduj grę w 18 miesięcy.
Pod oryginalnym tytułem „Puck-Man”, gra wydana w Japonii w 1979 roku stała się natychmiastowym hitem. Ponieważ mieli teraz duży sukces, Namco chciało wydać grę w Stanach Zjednoczonych, które wraz z Japonią były największym rynkiem gier zręcznościowych. Problem polegał na tym, że nie mieli kanałów dystrybucji w Ameryce Północnej, więc podlicencjonowali grę Midway Games.
W obawie, że nazwa Puck Man mogłaby łatwo zmienić literę „P” na „F” przez żartownisiów z magicznym markerem, podjęto decyzję o zmianie nazwy gry w Ameryce na „Pac-Man”.”, pseudonim, który stał się tak synonimem postaci, że nazwa ta jest obecnie używana na całym świecie.
„Pac-Man” był monumentalnym, rekordowym sukcesem w USA, wprowadzając postać do sławy zarówno w kulturze arcade, jak i popularnej. Wkrótce każda arkada, pizzeria, bar i salon starały się zdobyć szafkę lub stolik koktajlowy najpopularniejszego przejadacza wszechczasów.
Rozgrywka
Pac-Man toczy się na jednym ekranie wyposażonym w labirynt wypełniony kropkami; z generatorem duchów w dolnej środkowej części i Pac-Manem zamontowanym w dolnej połowie środkowego ekranu.
Celem jest zjedzenie wszystkich kropek w labiryncie bez złapania przez Ducha (w oryginalnej grze określane jako Potwory). Jeśli duch dotknie Pac-Mana, będzie to zasłona dla małego żółtego przejadacza.
Oczywiście, Pac-Man nie jest bez własnej broni, w każdym rogu labiryntu znajdują się kulki mocy. Kiedy Pac-Man zjada jedną kulkę, wszystkie duchy zmieniają kolor na niebieski, co oznacza, że Pac-Man może bezpiecznie je chrupać. Po zjedzeniu duchy zamieniają się w pływające oczy, które wracają do generatora duchów po nowy zestaw skórek.
Podczas gdy Pac-Man zdobywa punkty, pożerając kropki i kulki mocy, zyskuje premie za każdego ducha, którego zje, a nawet więcej, gdy pożera owoce, które losowo pojawiają się w labiryncie.
Gdy Pac-Man zje wszystkie kropki na ekranie, poziom jest ukończony i pojawiają się krótkie przedstawienia filmowe przedstawiające Pac-Mana i Upiorne Potwory goniące się nawzajem w różnych scenariuszach. Jest to jeden z najwcześniejszych przykładów przerywników filmowych między poziomami, koncepcja, która została rozszerzona o narrację w 1981 roku w „Donkey Kong”.
Każdy kolejny poziom ma taki sam projekt labiryntu jak pierwszy, tylko duchy poruszają się szybciej, a efekty kulek mocy trwają krócej.
Doskonała gra Pac-Mana
Gra została zaprojektowana tak, aby nigdy się nie kończyła, potencjalnie trwała wiecznie lub dopóki gracz nie straci całego życia, jednak z powodu błędu nie można w nią grać powyżej 255. poziomu. Połowa ekranu zamienia się w żarłok, uniemożliwiając dostrzeżenie kropek i labiryntu po prawej stronie. Nazywa się to ekranem zabijania, ponieważ błąd zabija grę.
Aby zagrać w idealną grę „Pac-Man” wymaga czegoś więcej niż tylko zjedzenia wszystkich kropek na każdym ekranie, oznacza to również zjedzenie każdego owocu, każdej kulki mocy i każdego pojedynczego ducha, gdy się obracają niebieski i ani razu nie tracąc życia, wszystkie na 255 poziomach kończących się ekranem zabijania. To da graczowi łączny wynik 3, 333, 360.
Pierwszą osobą, która zagrała w idealną grę w „Pac-Mana”, był Billy Mitchell, który był również mistrzem najlepszych wyników w „Donkey Kong” i tematem filmów dokumentalnych „The King of Kong: A Fistful of Quarters” i „Chasing Ghosts: Beyond the Arcade”.
Pac-Man gryzie popkulturę
Pac-Man pozostaje jedną z najbardziej kultowych postaci w grach wideo. Jego wpływ na popkulturę jest ogromny i istnieje dziwne skojarzenie między Pac-Manem a Bożym Narodzeniem.
