Systemy operacyjne Mac OS X i macOS obsługują kilka typów skrótów do plików i folderów. Łącza skrótów ułatwiają nawigację do obiektów ukrytych głęboko w systemie plików. Komputery Mac obsługują trzy typy łączy skrótów:
- Aliasy
- Łącza symboliczne
- Twarde linki
Wszystkie trzy typy łączy są skrótami do oryginalnego obiektu systemu plików. Obiekt systemu plików to zwykle plik na komputerze Mac, ale może to być również folder, dysk lub urządzenie sieciowe.
Przegląd aliasów, dowiązań symbolicznych i dowiązań twardych
Łącza skrótów to małe pliki, które odwołują się do innego obiektu pliku. Gdy system napotka łącze skrótu, odczytuje plik, który zawiera informacje o lokalizacji oryginalnego obiektu, a następnie przystępuje do otwierania tego obiektu. W większości przypadków dzieje się tak bez rozpoznania przez użytkownika, że napotkał link jakiegoś typu. Wszystkie trzy typy linków są przezroczyste dla użytkownika lub aplikacji, która z nich korzysta.
Ta przezroczystość umożliwia używanie skrótów do wielu różnych celów. Jednym z najczęstszych jest wygodny dostęp do pliku lub folderu, który jest głęboko zakopany w systemie plików. Na przykład możesz utworzyć folder księgowy w folderze Dokumenty do przechowywania wyciągów bankowych i innych informacji finansowych. Jeśli często korzystasz z tego folderu, możesz utworzyć do niego alias i umieścić go na pulpicie. Zamiast używać Findera do poruszania się po wielu poziomach folderów w celu uzyskania dostępu do folderu księgowania, możesz kliknąć jego alias na pulpicie. Alias prowadzi bezpośrednio do folderu i jego plików, skracając długi proces nawigacji.
Innym powszechnym zastosowaniem skrótów do systemu plików jest używanie tych samych danych w wielu lokalizacjach, bez konieczności ich duplikowania lub synchronizowania.
Wracając do przykładu folderu księgowego, możesz mieć aplikację, której używasz do śledzenia notowań giełdowych, a aplikacja musi przechowywać swoje pliki danych w predefiniowanym folderze. Zamiast kopiować folder księgowy do drugiej lokalizacji i martwić się o synchronizację obu folderów, możesz utworzyć alias lub dowiązanie symboliczne. W ten sposób aplikacja do handlu akcjami widzi dane w dedykowanym folderze, ale uzyskuje dostęp do danych przechowywanych w folderze księgowym.
Wszystkie trzy typy skrótów to metody dostępu do obiektu w systemie plików Maca z innej lokalizacji niż pierwotna. Każdy rodzaj skrótu ma unikalne funkcje, które lepiej nadają się do niektórych zastosowań niż do innych.
Aliasy
Alias jest najstarszym i najpopularniejszym skrótem dla komputerów Mac. Jego korzenie sięgają systemu 7. Większość użytkowników komputerów Mac wie, jak tworzyć aliasy i jak ich używać.
Aliasy są tworzone i zarządzane na poziomie Findera, co oznacza, że jeśli używasz Terminala lub aplikacji innej niż Mac, takiej jak wiele aplikacji i narzędzi UNIX, alias nie będzie dla Ciebie działał. OS X i macOS widzą aliasy jako małe pliki danych, którymi są, ale nie wiedzą, jak interpretować zawarte w nich informacje.
Może to wydawać się wadą, ale aliasy są najpotężniejszym z trzech typów skrótów. Dla użytkowników komputerów Mac i aplikacji aliasy są również najbardziej wszechstronnymi skrótami.
Kiedy tworzysz alias dla obiektu, system tworzy mały plik danych, który zawiera bieżącą ścieżkę do obiektu oraz nazwę i-węzła obiektu. Nazwa i-węzła każdego obiektu jest długim ciągiem liczb, niezależnie od nazwy, którą nadałeś obiektowi i gwarantuje, że jest unikalna dla dowolnego woluminu lub dysku używanego przez komputer Mac.
Po utworzeniu pliku aliasu możesz go przenosić w dowolne miejsce w systemie plików komputera Mac dowolną liczbę razy i nadal wskazuje on oryginalny obiekt. To sprytne, ale aliasy idą o krok dalej.
Oprócz przeniesienia aliasu możesz także przenieść oryginalny element w dowolne miejsce w systemie plików komputera Mac. Alias nadal może znaleźć plik. Aliasy mogą wykonywać tę pozornie magiczną sztuczkę, ponieważ zawierają nazwę i-węzła oryginalnego elementu. Ponieważ nazwa i-węzła każdego elementu jest unikalna, system zawsze może znaleźć oryginalny plik, bez względu na to, gdzie go umieścisz.
Proces działa w następujący sposób: Kiedy uzyskujesz dostęp do aliasu, system sprawdza, czy oryginalny element znajduje się w ścieżce zapisanej w pliku aliasu. Jeśli tak, system ma do niego dostęp i to wszystko. Jeśli obiekt został przeniesiony, system szuka pliku, który ma taką samą nazwę i-węzła, jak ten przechowywany w pliku aliasów. Gdy znajdzie pasującą nazwę i-węzła, system łączy się z obiektem.
Tworzenie aliasów plików jest proste. Wybierz nazwę pliku w Finder oknie, dotknij ikona koła zębatego i wybierz Utwórz alias.
Łącza symboliczne
Dowiązania symboliczne (lub dowiązania symboliczne) i dowiązania twarde są mniej popularne i wymagają pewnego poziomu komfortu w aplikacji Terminal.
Dowiązanie symboliczne to rodzaj skrótu, który jest częścią systemów plików UNIX i Linux. Ponieważ systemy OS X i macOS są oparte na systemie UNIX, w pełni obsługują dowiązania symboliczne. Dowiązania symboliczne są podobne do aliasów, ponieważ są małymi plikami zawierającymi ścieżkę do oryginalnego obiektu. Jednak w przeciwieństwie do aliasów dowiązania symboliczne nie zawierają nazwy i-węzła obiektu. Jeśli przeniesiesz obiekt w inne miejsce, dowiązanie symboliczne zostanie przerwane i system nie może znaleźć obiektu.
To może wydawać się słabością, ale jest też mocną stroną. Ponieważ dowiązania symboliczne znajdują obiekt według jego nazwy ścieżki, jeśli zastąpisz obiekt innym obiektem o tej samej nazwie i znajdującym się w tej samej lokalizacji, dowiązanie symboliczne będzie nadal działać. To sprawia, że dowiązania symboliczne są naturalnym sposobem kontroli wersji. Na przykład możesz utworzyć prosty system kontroli wersji dla pliku tekstowego o nazwie MyTextFile. Możesz zapisać starsze wersje pliku z dodaną liczbą lub datą, na przykład MyTextFile2 i zapisać aktualną wersję pliku jako MyTextFile.
Twarde linki
Podobnie jak dowiązania symboliczne, dowiązania twarde są częścią podstawowego systemu plików UNIX. Dowiązania twarde to małe pliki, które, podobnie jak aliasy, zawierają nazwę i-węzła oryginalnego elementu. W przeciwieństwie do aliasów i dowiązań symbolicznych, dowiązania twarde nie zawierają ścieżki do oryginalnego obiektu. Twardego łącza używa się zazwyczaj, gdy chcesz, aby pojedynczy obiekt pliku pojawił się w wielu miejscach. W przeciwieństwie do aliasów i dowiązań symbolicznych, nie można usunąć oryginalnego obiektu z dowiązaniem stałym z systemu plików bez uprzedniego usunięcia do niego wszystkich dowiązań twardych.
