Przetwarzanie w sieci wirtualnej ułatwia udostępnianie pulpitu zdalnego, formę zdalnego dostępu w sieciach komputerowych. VNC wyświetla wizualny wyświetlacz pulpitu innego komputera i steruje tym komputerem przez połączenie sieciowe. Technologia zdalnego pulpitu, taka jak VNC, działa w domowych sieciach komputerowych, aby uzyskać dostęp do komputera z innej części domu lub podczas podróży. Jest również przydatny dla administratorów sieci w środowiskach biznesowych, takich jak działy technologii informatycznych, którzy muszą zdalnie rozwiązywać problemy z systemami.
Dolna linia
VNC został stworzony jako projekt badawczy typu open source pod koniec lat 90-tych. Następnie pojawiło się kilka popularnych rozwiązań zdalnego pulpitu opartych na VNC. Pierwotny zespół programistów VNC wyprodukował pakiet o nazwie RealVNC. Inne popularne pochodne to UltraVNC i TightVNC. VNC obsługuje wszystkie nowoczesne systemy operacyjne.
Jak działa VNC
VNC działa w modelu klient/serwer i używa specjalistycznego protokołu sieciowego zwanego zdalnym buforem ramki. Klienci VNC (czasami nazywani przeglądarkami) współdzielą z serwerem naciśnięcia klawiszy, ruchy myszy, kliknięcia i dotknięcia.
Serwery VNC przechwytują zawartość lokalnego bufora ramki wyświetlacza i udostępniają ją klientowi, który następnie tłumaczy dane wejściowe klienta zdalnego na dane wejściowe lokalne. Połączenia przez RFB zwykle idą do portu TCP 5900 na serwerze.
Alternatywy dla VNC
Aplikacje VNC są jednak ogólnie uważane za wolniejsze i oferują mniej funkcji i opcji bezpieczeństwa niż nowsze alternatywy.
Microsoft włączył funkcję zdalnego pulpitu do swojego systemu operacyjnego, począwszy od Windows XP. Pulpit zdalny systemu Windows umożliwia komputerowi z systemem Windows odbieranie żądań połączeń zdalnych od zgodnych klientów.
Oprócz obsługi klienta wbudowanej w inne urządzenia z systemem Windows, tablety i smartfony z systemem iOS i Android mogą również działać jako klienci pulpitu zdalnego systemu Windows (ale nie serwery) przy użyciu dostępnych aplikacji.
W przeciwieństwie do VNC, który używa swojego protokołu RFB, WRD używa protokołu zdalnego pulpitu. RDP nie działa bezpośrednio z buforami ramki, tak jak robi to RFB. Zamiast tego RDP dzieli ekran pulpitu na zestawy instrukcji w celu wygenerowania buforów ramki i przesyła tylko te instrukcje przez połączenie zdalne. Różnica w protokołach powoduje, że sesje WRD wykorzystują mniejszą przepustowość sieci i są bardziej responsywne na interakcję użytkownika niż sesje VNC. Oznacza to jednak również, że klienci WRD nie widzą rzeczywistego wyświetlania zdalnego urządzenia, ale zamiast tego muszą pracować z własną osobną sesją użytkownika.
Google opracował Pulpit zdalny Chrome i własny protokół Chromoting do obsługi urządzeń z systemem operacyjnym Chrome, podobnie jak Pulpit zdalny systemu Windows. Firma Apple rozszerzyła protokół RFB o dodatkowe funkcje bezpieczeństwa i użyteczności, aby stworzyć własne rozwiązanie Apple Remote Desktop dla urządzeń z systemem macOS. Aplikacja o tej samej nazwie umożliwia urządzeniom z systemem iOS działanie jako klienci zdalni. Niezależni dostawcy oprogramowania opracowali również wiele innych aplikacji zdalnego pulpitu innych firm.
