Wiele kamkorderów, a nawet smartfonów z wyższej półki, jest wyposażonych w pewną formę technologii stabilizacji obrazu, która zmniejsza rozmycie obrazu spowodowane drżeniem dłoni lub ruchem ciała.
Stabilizacja obrazu jest ważna dla wszystkich kamer, ale jest szczególnie istotna w przypadku tych, które mają długi czas otwarcia migawki lub długie obiektywy z zoomem optycznym. Gdy obiektyw jest maksymalnie powiększony, staje się czuły nawet na najmniejszy ruch.
Niektórzy producenci umieszczają nazwę marki na swojej technologii stabilizacji obrazu. Sony nazywa go SteadyShot, a Panasonic nazywa Mega O. I. S i Pentax Shake Reduction. Każde podejście prezentuje niuanse, ale pełni tę samą podstawową funkcję.
Optyczna stabilizacja obrazu
Optyczna stabilizacja obrazu to najskuteczniejsza forma stabilizacji obrazu. Kamery z optyczną stabilizacją obrazu zazwyczaj są wyposażone w małe czujniki żyroskopowe wewnątrz obiektywu, które szybko przesuwają kawałki szkła obiektywu w ruch przesunięty, zanim obraz zostanie przekonwertowany do postaci cyfrowej.
Technologia stabilizacji obrazu jest uważana za optyczną, jeśli zawiera ruchomy element wewnątrz obiektywu.
Niektórzy producenci kamer umożliwiają włączanie i wyłączanie optycznej stabilizacji obrazu lub oferują kilka trybów kompensujących różne rodzaje ruchu kamery (w pionie lub w poziomie).
Cyfrowa stabilizacja obrazu
W przeciwieństwie do systemów optycznych, cyfrowa stabilizacja obrazu – zwana również elektroniczną stabilizacją obrazu – wykorzystuje oprogramowanie do redukcji rozmycia.
Niektóre kamkordery obliczają efekt ruchu ciała i wykorzystują te dane do dostosowywania, które piksele na czujniku obrazu kamkordera mają być aktywowane. Wykorzystuje piksele spoza widocznej klatki jako bufor ruchu, aby wygładzić przejście klatka po klatce.
W cyfrowych kamerach konsumenckich stabilizacja obrazu cyfrowego jest zwykle mniej skuteczna niż stabilizacja optyczna. Dlatego opłaca się uważnie przyjrzeć, gdy kamera twierdzi, że ma „stabilizację obrazu”. Może to być tylko odmiana cyfrowa.
Niektóre programy stosują filtr stabilizujący do filmu nawet po jego nagraniu, śledząc ruchy pikseli i dostosowując klatkę. Jednak ta technika skutkuje albo mniejszym przyciętym obrazem, albo ekstrapolacją w celu wypełnienia utraconych krawędzi.
Inne technologie stabilizacji obrazu
Chociaż stabilizacja optyczna i cyfrowa jest najbardziej powszechna, inne technologie również próbują naprawić niestabilne wideo.
Na przykład systemy zewnętrzne stabilizują cały korpus aparatu. Żyroskop przymocowany do korpusu kamery stabilizuje cały zestaw. Profesjonalni filmowcy używają takich narzędzi, które często są nazywane „stacjonarnymi steadicamami”, chociaż technicznie Steadicam to marka, która tworzy różne stabilizatory.
I nie zapomnij o najpopularniejszej i najłatwiejszej w użyciu metodzie stabilizacji: Twoim niezawodnym statywie.
