Pierwsza eksperymentalna wersja sieci przewodowej Ethernet działała z szybkością połączenia 2,94 megabitów na sekundę (Mb/s) w 1973 r. Zanim Ethernet stał się standardem branżowym w 1982 r., jego szybkość wzrosła do 10 Mb/s ze względu na ulepszenia technologii. Ethernet utrzymywał tę samą szybkość przez ponad 10 lat. Różne formy standardu zostały nazwane począwszy od numeru 10, w tym 10-Base2 i 10-BaseT.
Szybki Ethernet
Technologia o nazwie Fast Ethernet została wprowadzona w połowie lat 90-tych. Wybrał tę nazwę, ponieważ standardy Fast Ethernet obsługują maksymalną szybkość transmisji danych 100 Mb/s, 10 razy szybszą niż tradycyjny Ethernet. Inne popularne nazwy tego standardu to 100-BaseT2 i 100-BaseTX.
Fast Ethernet był szeroko stosowany, ponieważ potrzeba większej wydajności sieci LAN stała się krytyczna dla uniwersytetów i firm. Kluczowym elementem jej sukcesu była zdolność do współistnienia z istniejącymi instalacjami sieciowymi. Współczesne karty sieciowe głównego nurtu zostały zbudowane z myślą o obsłudze zarówno tradycyjnego, jak i Fast Ethernet. Te adaptery 10/100 automatycznie wykrywają prędkość linii i odpowiednio dostosowują szybkość transmisji danych.
Prędkości Gigabit Ethernet
Podobnie jak Fast Ethernet ulepszył tradycyjny Ethernet, Gigabit Ethernet ulepszył Fast Ethernet, oferując prędkości do 1000 Mb/s. Chociaż wersje 1000-BaseX i 1000-BaseT zostały stworzone pod koniec lat 90., zajęło wiele lat, zanim Gigabit Ethernet został przyjęty na dużą skalę ze względu na jego wyższy koszt.
10 Gigabit Ethernet działa z prędkością 10 000 Mb/s. Standardowe wersje, w tym 10G-BaseT, były produkowane od połowy 2000 roku. Połączenia przewodowe o tej szybkości były opłacalne tylko w niektórych wyspecjalizowanych środowiskach, takich jak wysokowydajne systemy obliczeniowe i centra danych.
40 Technologie Gigabit Ethernet i 100 Gigabit Ethernet są aktywnie rozwijane od kilku lat. Ich początkowe zastosowanie dotyczy głównie dużych centrów danych. 100 Gigabit Ethernet już zastępuje 10 Gigabit Ethernet w miejscu pracy i w domu.
Maksymalna prędkość sieci Ethernet a rzeczywista prędkość
Wskaźniki szybkości sieci Ethernet były krytykowane za to, że są nieosiągalne w rzeczywistych zastosowaniach. Podobnie jak wskaźniki efektywności paliwowej samochodów, wskaźniki szybkości połączenia sieciowego są obliczane w idealnych warunkach, które mogą nie odzwierciedlać normalnego środowiska pracy. Nie jest możliwe przekroczenie tych wartości znamionowych prędkości, ponieważ są to wartości maksymalne.
Nie ma określonego procentu ani wzoru, który można zastosować do maksymalnej prędkości znamionowej, aby obliczyć, jak połączenie Ethernet będzie działać w praktyce. Rzeczywista wydajność zależy od wielu czynników, w tym zakłóceń linii lub kolizji, które wymagają od aplikacji retransmisji komunikatów.
Ponieważ protokoły sieciowe zużywają pewną ilość przepustowości sieci do obsługi nagłówków protokołów, aplikacje nie mogą uzyskać 100% tylko dla siebie. Aplikacjom trudniej jest również wypełnić połączenie 1000 Gb/s danymi niż wypełnić połączenie 100 Mb/s. Jednak przy odpowiednich aplikacjach i wzorcach komunikacji rzeczywiste szybkości transmisji danych mogą osiągnąć ponad 90% teoretycznego maksimum podczas szczytowego użytkowania.
