Przez większość lat 90. i 2000. nie było niczym niezwykłym, że ludzie aktualizowali swoje komputery co dwa lub trzy lata. Musieli - w tamtych czasach nie tylko laptopy były stosunkowo rzadkie i nieporęczne, ale wymagania dotyczące oprogramowania wzrosły tak znacząco, że specyfikacje sprzętowe rosły jednocześnie.
Rynek pierwszej fali
Ponieważ coraz więcej rodzin i firm kupowało komputery w tym okresie oraz ponieważ komputery stawały się przestarzałe szybciej, roczna sprzedaż komputerów stacjonarnych gwałtownie wzrosła.
Ale na początku lat 2010 linia trendu uległa zmianie.
Zmiana potrzeb sprzętowych
Kiedy Microsoft wypuścił Windows 95 w 1994 roku, wymagał procesora klasy Intel 486, 4 MB pamięci RAM i 40 MB miejsca na dysku, co było dużym krokiem naprzód w stosunku do minimalnych wymagań do uruchomienia MS-DOS 6.22 lub Windows 3.11.
- Windows ME, wydany w 2000 roku, zalecał procesor klasy Pentium o szybkości 150 MHz, 32 MB pamięci RAM i 320 MB miejsca na dysku.
- Windows XP, wydany w 2001 roku, zalecał procesor klasy Pentium o szybkości 300 MHz, 64 MB pamięci RAM i 1,5 GB miejsca na dysku.
- Windows Vista, wydany w 2007 roku, zalecał procesor z 1 GHz, 1 GB pamięci RAM i 15 GB miejsca na dysku.
- Windows 7 wydany w 2009 roku, Windows 8 wydany w 2012 roku oraz Windows 10 wydany w 2015 roku używają tych samych zalecanych specyfikacji systemowych co Windows Vista.
Innymi słowy, przez prawie 15 lat cztery różne główne iteracje systemu Microsoft Windows wymagały podwojenia lub więcej zasobów sprzętowych. Po 2007 roku wymagania sprzętowe nie wzrosły. Presja na modernizację albo zniknęła.
Podobna logika dotyczy komputerów z systemem Linux, ale nie komputerów Mac. Apple pionowo integruje sprzęt i oprogramowanie, a starszy sprzęt Apple jest na stałe zakodowany, aby nie obsługiwać nowych systemów operacyjnych po osiągnięciu pewnych etapów rozwoju.
Zmiana współczynników kształtu
Samo wyrównanie wymagań sprzętowych oznaczało zmniejszenie napędu do modernizacji. Ale jednocześnie, począwszy od początku 2010 roku laptopy stały się wystarczająco wydajne, przenośne i wystarczająco tanie, aby zaspokoić rutynowe potrzeby komputerowe większości ludzi. Niektórzy zrezygnowali więc z komputerów stacjonarnych na rzecz laptopów.
W połowie 2010 roku nowszy sprzęt oznaczał, że iPady, tablety z systemem Android i linia Microsoft Surface - tablety „dwa w jednym” oferowały taką samą lub prawie taką samą wydajność jak laptop w znacznie mniejszej obudowie. Niektórzy porzucili nawet laptopy na tablety z systemem Windows, a nawet coraz potężniejsze smartfony.
Nowoczesny pulpit
Dziś wielość czynników kształtu doprowadziła do zróżnicowania przypadków użycia dla każdego typu urządzenia. Tablety i smartfony są dobre do łączności w podróży, ale nie są skuteczne w złożonej pracy. Laptopy są dobre do normalnej pracy, ale większość z nich nie jest zoptymalizowana pod kątem gier.
Komputery stacjonarne zapewniają garść unikalnych korzyści, które chociaż nie przemawiają do wszystkich, nadal oferują korzyści sugerujące, że ten współczynnik kształtu nie zniknie w najbliższym czasie:
- Można je łatwo rozbudować dzięki wymiennym częściom.
- Ponieważ są zawsze podłączone, obsługują procesory, które są mniej energooszczędne, ale znacznie wydajniejsze niż ich mobilne odpowiedniki.
- Ponieważ przenośność nie ma znaczenia, mogą obsługiwać większe urządzenia, takie jak dedykowane karty graficzne i kilka dysków twardych.
- Są łatwe do sklasyfikowania, dzięki czemu świetnie nadają się do zarządzania i śledzenia w korporacyjnych działach IT.
Czy pulpit jest martwy? Prawie wcale. Nie jest to już jedyna gra na rynku komputerów konsumenckich, ale ten czynnik wciąż ma za sobą mnóstwo życia.
