Integrated Services Digital Network (ISDN) to technologia sieciowa, która obsługuje cyfrowy transfer jednoczesnego ruchu głosu i danych wraz z obsługą wideo i faksu za pośrednictwem publicznej komutowanej sieci telefonicznej. Sieć ISDN zyskała popularność na całym świecie w latach 90., ale została w dużej mierze wyparta przez nowoczesne technologie sieciowe na duże odległości.
Dolna linia
W miarę jak firmy telekomunikacyjne stopniowo przekształcały swoją infrastrukturę telefoniczną z analogowej na cyfrową, połączenia z poszczególnymi domami i firmami – określane jako sieć „ostatniej mili” – pozostały przy starych standardach sygnalizacji i przewodach miedzianych. ISDN został zaprojektowany jako sposób na migrację przejścia na sygnały cyfrowe. Firmy szczególnie cenią sobie ISDN ze względu na większą liczbę telefonów stacjonarnych i faksów, które ich sieci muszą obsługiwać.
Korzystanie z ISDN w celu uzyskania dostępu do Internetu
Wiele osób po raz pierwszy poznało ISDN jako alternatywę dla tradycyjnego dostępu do Internetu wdzwanianego. Chociaż koszt usług internetowych ISDN dla gospodarstw domowych był stosunkowo wysoki, niektórzy konsumenci byli skłonni zapłacić więcej za usługę, która reklamowała prędkość połączenia do 128 Kb/s w porównaniu z prędkością 56 Kb/s (lub mniejszą) w przypadku połączeń dial-up.
Podłączenie się do Internetu ISDN wymagało modemu cyfrowego zamiast tradycyjnego modemu telefonicznego oraz umowy o świadczenie usług z dostawcą usług ISDN. Ostatecznie znacznie wyższe prędkości sieci obsługiwane przez nowsze szerokopasmowe technologie internetowe, takie jak DSL, przyciągnęły większość klientów z dala od ISDN.
Chociaż kilka osób nadal korzysta z niego na mniej zaludnionych obszarach, gdzie lepsze opcje nie są dostępne, większość dostawców internetu wycofała wsparcie dla ISDN.
Dolna linia
ISDN działa przez zwykłe linie telefoniczne lub linie T1 (linie E1 w niektórych krajach) i nie obsługuje połączeń bezprzewodowych. Standardowe metody sygnalizacji używane w sieciach ISDN pochodzą z dziedziny telekomunikacji, w tym Q.931 do konfiguracji połączenia i Q.921 do dostępu do łącza.
Dwa główne formularze
Dwie główne odmiany ISDN to:
- Basic Rate Interface (BRI-ISDN): Forma ISDN, którą konsumenci rozpoznają jako opcję dostępu do Internetu, BRI działa na zwykłych miedzianych liniach telefonicznych i obsługuje szybkości transmisji 128 Kb/s zarówno dla przesyłania, jak i pobierania. Dwa kanały danych 64 Kb/s, zwane kanałami nośnymi (zwane również łączami DS-0 w telekomunikacji) przenoszą dane, podczas gdy kanał 16 Kb/s obsługuje informacje sterujące. Dostawcy telekomunikacyjni czasami nazywają tę usługę ISDN2, odnosząc się do konfiguracji dwóch kanałów danych.
- Primary Rate Interface (PRI-ISDN): Ta szybka forma ISDN obsługuje pełne prędkości T1 od 1,544 Mb/s do 2,048 Mb/s na E1. W T1 PRI wykorzystuje 23 równoległe kanały nośne, z których każdy przenosi ruch 64 Kb/s, w porównaniu z dwoma takimi kanałami dla BRI. W Europie i Azji dostawcy często nazywają tę usługę ISDN30, ponieważ linie E1 używane w tych krajach obsługują 30 kanałów na okaziciela.
Trzecia forma
Zdefiniowano również trzecią formę ISDN o nazwie Broadband (B-ISDN). Ta najbardziej zaawansowana forma ISDN została zaprojektowana w celu skalowania do setek Mb/s, obsługi kabli światłowodowych i wykorzystania ATM jako technologii przełączania. Szerokopasmowy ISDN nigdy nie był powszechnie używany.
